Le sanctuaire de Notre-Dame de La Salette est situé dans le département de l’Isère en région Auvergne-Rhône-Alpes, à environ 80 km au sud de Grenoble. C’est un haut lieu de pèlerinage marial en France, visité chaque année par des milliers de pèlerins venus du monde entier. Il a été construit sur le lieu d’une apparition de la Vierge Marie à deux enfants le 19 septembre 1846.
Sanktuarium Matki Bożej w La Salette położone jest w departamencie Isère w regionie Owernia-Rodan-Alpy, ok. 80 km na południe od Grenoble. Jest to ważne miejsce pielgrzymek maryjnych we Francji, odwiedzane każdego roku przez tysiące pielgrzymów z całego świata. Powstało w miejscu objawienia się Najświętszej Dziewicy dwojgu dzieciom 19 września 1846 r.
Cette apparition mariale a été officiellement reconnue comme authentique par Philibert de Bruillard, l’évêque de Grenoble, en 1851. Le 1er mai 1852 il annonce la construction d’un sanctuaire et la constitution d’un corps de missionnaires diocésains pour l’animer. En 1879 l’église a été consacrée, et promue au rang de basilique mineure.
To objawienie maryjne zostało oficjalnie uznane jako autentyczne przez biskupa z Grenoble Philiberta de Bruillard w 1851 r. 1 maja 1852 r. zapowiedział on budowę sanktuarium i założenie zgromadzenia zakonnego misjonarzy diecezjalnych do opieki nad nim. W 1879 r. kościół został konsekrowany i podniesiony do rangi bazyliki mniejszej.
Le samedi 19 septembre 1846, aux environs de quinze heures, une « belle dame » apparaît à deux pauvres bergers, originaires de Corps, dans les Alpes françaises: Maximin GIRAUD, onze ans, et Mélanie CALVAT, presque quinze ans, qui gardent leurs troupeaux sur un alpage de La Salette, le mont Planeau, à 1800 mètres d’altitude. Au creux d’un ravin, ils aperçoivent soudain un globe de feu – comme si le soleil était tombé là.
W sobotę 19 września 1846 r. około godz. piętnastej ukazuje się Piękna Pani dwojgu biednym pastuszkom pochodzącym z Corps w Alpach francuskich: jedenastoletniemu Maksyminowi GIRAUD i prawie piętnastoletniej Melanii CALVAT, którzy pilnują swoich krów na hali należącej do La Salette, na górze Planeau, na wysokości 1800 metrów. W głębi wąwozu spostrzegają nagle kulę ognia – jakby tam spadło słońce.
Dans l’éblouissante lumière, ils distinguent une femme, assise, les coudes sur les genoux et le visage caché dans les mains. La « belle dame » se lève et leur dit en français:
W oślepiającej jasności rozpoznają siedzącą kobietę z łokciami opartymi na kolanach i z twarzą ukrytą w dłoniach. Piękna Pani podnosi się i mówi do nich po francusku:
« Avancez, mes enfants, n’ayez pas peur, je suis ici pour vous conter une grande nouvelle. »
„Zbliżcie się, moje dzieci, nie bójcie się, jestem tu po to, by wam ogłosić wielką nowinę.”
Elle fait quelques pas vers eux. Rassurés, Maximin et Mélanie dévalent la pente: ils sont maintenant tout près d’elle. La « belle dame » ne cesse de pleurer. Elle est grande et toute de clarté. Elle est vêtue comme les femmes de la région: robe longue, grand tablier à la taille, fichu croisé et noué dans le dos, bonnet de paysanne. Une chaîne large et plate suit le bord de son fichu. Une chaîne retient sur sa poitrine un grand crucifix. Sous les bras de la croix, à main gauche du Christ, un marteau; à main droite des tenailles. Du crucifix émane toute la lumière dont est formée l’apparition, lumière qui étincelle en diadème au front de la « belle dame ». Des roses couronnent sa tête, bordent son fichu, ornent ses chaussures.
Robi kilka kroków w ich kierunku. Nabrawszy pewności, Maksymin i Melania zbiegają ze zbocza na dół. Stają teraz tuż przy niej. Piękna Pani cały czas płacze. Jest wysoka i cała ze światła. Ubrana jak miejscowe kobiety w długą suknię, w wielki fartuch wokół bioder, w chustkę skrzyżowaną na piersiach i zawiązaną na węzeł na plecach, w czepek wieśniaczki. Szeroki, płaski łańcuch biegnie brzegiem jej chusty. Inny łańcuch podtrzymuje na jej piersi wielki krucyfiks. Pod ramionami krzyża, po prawej ręce Chrystusa znajdują się obcęgi, po lewej młotek. Z postaci Ukrzyżowanego wypływa cała światłość, z której jest utworzona zjawa, światłość, która tworzy iskrzący się diadem na czole Pięknej Pani. Róże otaczają wieńcem jej głowę, obrębiają jej chustę, zdobią obuwie.
Voici ce que la « belle dame » dit aux deux bergers, en français tout d’abord:
Oto, co Piękna Pani mówi do dwóch pasterzy, najpierw po francusku:
« Si mon peuple ne veut pas se soumettre, je suis forcée de laisser aller le bras de mon Fils. Il est si fort et si pesant que je ne puis plus le maintenir. Depuis le temps que je souffre pour vous autres ! Si je veux que mon Fils ne vous abandonne pas, je suis chargée de le prier sans cesse. Pour vous autres, vous n’en faites pas cas ! Vous aurez beau prier, beau faire, jamais vous ne pourrez récompenser la peine que j’ai prise pour vous autres. »
„Jeżeli mój lud nie zechce się poddać, będę zmuszona puścić ramię mojego Syna. Jest ono tak mocne i tak ciężkie, że dłużej nie mogę go podtrzymywać. Od dawna cierpię z waszego powodu! Chcąc, by mój Syn was nie opuścił, muszę Go nieustannie o to prosić, a wy sobie nic z tego nie robicie! Choćbyście wiele się modlili i czynili, nigdy nie zdołacie wynagrodzić trudu, którego się dla was podjęłam.”
« Je vous ai donné six jours pour travailler, je me suis réservé le septième et on ne veut pas me l’accorder. C’est ça qui appesantit tant le bras de mon Fils. »
„Dałam wam sześć dni do pracy, siódmy zastrzegłam sobie i nie chcą mi go przyznać. To właśnie czyni tak ciężkim ramię mojego Syna.”
« Et aussi, ceux qui mènent les charrettes ne savent pas jurer sans mettre le nom de mon Fils au milieu. Ce sont les deux choses qui appesantissent tant le bras de mon Fils. »
„Również woźnice przeklinają, mieszając z przekleństwami imię mojego Syna. To są dwie rzeczy, które czynią tak bardzo ciężkim ramię mojego Syna.”
« Si la récolte se gâte, ce n’est rien qu’à cause de vous autres. Je vous l’avais fait voir l’an dernier par les pommes de terre, vous n’en avez pas fait cas. C’est au contraire : quand vous en trouviez des pommes de terre gâtées, vous juriez, vous mettiez le nom de mon Fils au milieu. Elles vont continuer, et cette année, pour la Noël, il n’y en aura plus. »
„Jeżeli zbiory się psują, to tylko z waszej winy. Pokazałam wam to zeszłego roku na ziemniakach, ale nic sobie z tego nie robiliście. Przeciwnie, znajdując zepsute ziemniaki, przeklinaliście, mieszając z przekleństwami imię mojego Syna. Będą się one psuły nadal, a tego roku na Boże Narodzenie nie będzie ich wcale.”
Le mot « pommes de terre » intrigue Mélanie. Dans le patois qui est la langue courante du pays, on dit « las truffas ». La bergère se tourne donc vers Maximin mais la « belle dame » la prévient:
Słowo „pommes de terre” wprawia w zakłopotanie Melanię. W gwarze, której się używa w tej okolicy, na ziemniaki mówi się „las truffas”. Pasterka zwraca się więc do Maksymina, ale Piękna Pani ją uprzedza:
« Vous ne comprenez pas, mes enfants ! Je vais vous le dire autrement. Si la recolta se gasta…»
„Ach, moje dzieci, wy nie rozumiecie po francusku! Zaraz wam to powiem inaczej. Jeśli zbiory się psują…»
« Si vous avez du blé, il ne faut pas le semer. Tout ce que vous sèmerez, les bêtes le mangeront et ce qui viendra tombera tout en poussière quand on le battra. Il viendra une grande famine. »
„Jeśli macie zboże, nie trzeba go siać. Wszystko, co posiejecie, zje robactwo a to, co wzejdzie, rozsypie się w proch przy młóceniu. Nastanie wielki głód.”
« Avant que la famine vienne, les petits enfants au-dessous de sept ans prendront un tremblement et mourront entre les mains des personnes qui les tiendront. Les autres feront pénitence par la famine. Les noix deviendront vides, les raisins pourriront. »
„Zanim głód nadejdzie, dzieci w wieku poniżej siedmiu lat dostaną dreszczy i będą umierać na rękach trzymających je osób. Inni będą pokutować z powodu głodu. Orzechy zrobaczywieją, a winogrona zgniją.”
Ici, la « belle dame » livre un secret à Maximin, puis un secret à Mélanie. Et elle poursuit son discours aux deux enfants:
W tym miejscu Piękna Pani powierza tajemnicę Maksyminowi, później – Melanii. Następnie mówi do obojga dzieci:
« S’ils se convertissent, les pierres et les rochers deviendront des monceaux de blé, et les pommes de terre seront ensemencées par les terres.
„Jeżeli się nawrócą, kamienie i skały zamienią się w sterty zboża, a ziemniaki same się zasadzą.”
« Faites-vous bien votre prière, mes enfants? »
„Czy dobrze się modlicie, moje dzieci?”
« Pas guère, Madame! » avouent les deux bergers.
„Nie bardzo, proszę Pani!” – przyznają pastuszkowie.
« Ah! mes enfants, il faut bien la faire, soir et matin, ne diriez-vous qu’un Pater et un Ave Maria quand vous ne pourrez pas mieux faire. Quand vous pourrez mieux faire, dites en davantage. L’été, il ne va que quelques femmes un peu âgées à la messe. Les autres travaillent le dimanche, tout l’été. L’hiver, quand ils ne savent que faire, ils ne vont à la messe que pour se moquer de la religion. Le carême, ils vont à la boucherie, comme les chiens. N’avez-vous point vu de blé gâté, mes enfants? »
„Ach! moje dzieci, trzeba się dobrze modlić wieczorem i rano. Jeżeli nie macie czasu, zmówcie przynajmniej „Ojcze nasz” i „Zdrowaś Maryjo”, a jeśli będziecie mogły, módlcie się więcej. W lecie ma mszę świętą chodzi tylko kilka starszych niewiast. Inni pracują w niedziele przez całe lato. W zimie, gdy nie wiedzą, co robić, idą na mszę jedynie po to, by sobie drwić z religii. W czasie Wielkiego Postu jedzą mięso jak psy. Moje dzieci, czy nie widziałyście kiedyś zepsutego zboża?”
« Non, Madame! » répondent-ils. La « belle dame » s’adresse alors à Maximin:
„Nie, proszę Pani” – odpowiadają. Wówczas Piękna Pani zwraca się do Maksymina:
Mais vous, mon enfant, vous devez bien en avoir vu une fois, au Coin, avec votre père. Le maitre du champ dit à votre père d’aller voir son blé gâté. Et puis vous y êtes allés, vous avez pris deux ou trois épis dans vos mains, vous les avez froissés et tout tomba en poussière. En vous en retournant, quand vous n’étiez plus qu’à une demi-heure loin de Corps, votre père vous donna un morceau de pain en vous disant: « tiens, mon enfant, mange encore du pain cette année, car je ne sais pas qui va en manger l’an qui vient si le blé continue comme ça! »
„Lecz ty, moje dziecko, musiałeś je kiedyś widzieć, w Coin, razem z twoim ojcem. Właściciel pola powiedział do twego ojca, żeby pójść zobaczyć, jak jego zboże się psuje. Poszliście tam razem, wzięliście dwa lub trzy kłosy w dłonie, potarliście je i wszystko obróciło się w proch. W drodze powrotnej, kiedy byliście około godziny drogi od Corps, twój ojciec dał ci kawałek chleba, mówiąc: „masz dziecko, jedz jeszcze chleb w tym roku, bo nie wiem kto będzie go jadł w przyszłym roku, jeśli zboże będzie się dalej tak psuło!”
« Oh oui, Madame », répond Maximin, « je m’en souviens à présent. Tout à l’heure, je ne m’en souvenais pas ».
„O tak, proszę, Pani!” – odpowiada Maksymin – „teraz sobie to przypominam. Przed chwilą o tym nie pamiętałem.”
Et la « belle dame » de conclure, non en patois, mais en français:
I Piękna Pani kończy, nie w gwarze, ale po francusku:
« Eh bien, mes enfants, vous le ferez passer à tout mon peuple. »
„A więc, moje dzieci, ogłoście to całemu mojemu ludowi.”
Puis, elle s’avance, franchit le ruisseau, et sans se retourner, insiste:
Później posuwa się naprzód, przekracza strumyk i nie oglądając się, powtarza z naciskiem:
« Allons, mes enfants, faites-le bien passer à tout mon peuple. »
„Idźcie moje dzieci, ogłoście to całemu mojemu ludowi.”
La « belle dame » gravit un raidillon sinueux qui monte vers le Collet (le petit col). Là, elle s’élève. Les enfants la rejoignent. Elle regarde vers le ciel, puis vers la terre. Tournée vers le sud-est, « elle fond dans la lumière. » Et la clarté elle-même disparaît…
Piękna Pani wspina się po krętym zboczu, które wznosi się w stronę le Collet (mała przełęcz). Tam, unosi się do góry. Dzieci dobiegają do niej. Ona spogląda w niebo, potem ku ziemi. Zwrócona w kierunku południowo-wschodnim, „rozpływa się w świetle.” Potem znika również światłość…
Le 19 septembre 1851, après « un examen exact et sévère » sur l’événement, les témoins, le contenu du message et son retentissement Philibert de Bruillard, évêque de Grenoble, jugera, dans un mandement doctrinal, que « l’apparition de la Sainte Vierge à deux bergers, le 19 septembre 1846, sur une montagne de la chaîne des Alpes, située dans la paroisse de La Salette,… porte en elle-même tous les caractères de la vérité, et que les fidèles sont fondés à la croire indubitable et certaine ».
Dnia 19 września 1851 r., po przeprowadzeniu „dokładnych i ścisłych badań” zdarzenia, świadków, treści orędzia i oddźwięku na nie, Philibert de Bruillard, biskup z Grenoble, zawyrokuje w swoim orzeczeniu doktrynalnym, że „objawienie się Najświętszej Dziewicy dwojgu pastuszkom dnia 19 września 1846 r., na jednej z gór w łańcuchu Alp, położonej w parafii La Salette,… posiada w sobie wszelkie znamiona prawdy i wierni mają uzasadnione podstawy uznać je za niewątpliwe i pewne.”
Le message délivré par Marie il y a plus de 170 est toujours actuel et il est diffusé parmi les gens à travers des célébrations liturgiques, processions, films, visites guidées, conférences, rencontres thématiques etc.
Przesłanie przekazane przez Maryję ponad 170 lat temu nadal jest aktualne i rozpowszechniane wśród ludzi poprzez nabożeństwa liturgiczne, procesje, filmy, zwiedzanie z przewodnikiem, konferencje, spotkania tematyczne itp.
Les Missionnaires de Notre-Dame de La Salette aux côtés des Sœurs de Notre-Dame de La Salette et de nombreux laïcs sont présents au sanctuaire. Le sanctuaire dispose de sa propre base destinée à l’hébergement des pèlerins.
W sanktuarium obecni są misjonarze Matki Bożej z La Salette wraz z siostrami Matki Bożej z La Salette i licznym osobami świeckimi. Sanktuarium dysponuje własną bazę noclegową przeznaczoną dla pielgrzymów.
Source : / Źródło: Sanctuaire de Notre-Dame de La Salette. [https://www.lasalette.info/fr/]
Photos : / Zdjęcia: ©blogpoligloty.com