Noir et Blanc est une chanson pleine de la symbolique, faisant à réfléchir grâce au refrain « De n’importe quel pays, de n’importe quelle couleur, la musique est un cri qui vient de l’intérieur ». Bernard Lavillier est rejoint par N’Zongo Soul, artiste du Congo Brazzaville qui chante en lingala « Po na ba mboka nionso pe na pikolo nionso » (« De tous les pays et de toutes les couleurs »). La chanson est sortie en single en septembre 1986.
Noir et Blanc to piosenka pełna symboliki, skłaniająca do refleksji za sprawą refrenu „De n’importe quel pays, de n’importe quelle couleur, la musique est un cri qui vient de l’intérieur”. Bernard Lavillier występuje wspólnie z N’Zongo Soul, artystą z Konga Brazzaville, śpiewającym w języku lingala „Po na ba mboka nionso pe na pikolo nionso” (De tous les pays et de toutes les couleurs). Piosenka ukazała się jako singiel we wrześniu 1986 r.
Les années 80 du XX siècle étaient marquées par la guerre froide et les conflits armés mais aussi par une vague de violence et la lutte pour la liberté dans tout le monde. Dans sa chanson, Bernard Lavilliers fait référence à l’apartheid en Afrique du Sud et directement à Nelson Mandela, qui était en prison depuis 1962 jusqu’en 1990, mais aussi à Fela Kuti, un musicien nigérian et défenseur des droits de l’homme. En évoquant ces deux défenseurs africains des droits de l’homme, Lavilliers signale que la musique est un cri de révolte universel contre la violence et la dictature ainsi que contre toute forme de discrimination.
Lata 80. XX wieku były naznaczone zimną wojną i konfliktami zbrojnymi, a także falą przemocy i walką o wolność na świecie. Bernard Lavilliers nawiązuje w swojej piosence do apartheidu w Republice Południowej Afryki i bezpośrednio do Nelsona Mandeli, który przebywał w więzieniu od 1962 r. do 1990 r., a także do nigeryjskiego muzyka i obrońcy praw człowieka Fela Kuti. Przywołując tych dwóch afrykańskich obrońców praw człowieka Lavilliers sygnalizuje, że muzyka jest powszechnym okrzykiem buntu przeciw przemocy i dyktaturze, a także wszelkiej formie dyskryminacji.
La phrase « Y’a du sang sur le trottoir » fait référence à l’affaire très médiatisée de Malik Oussekine, un étudiant franco-algérien de vingt-deux ans matraqué à mort par des policiers le 6 decembre1986 dans le Quartier Latin qui l’ont pris pour un présumé casseur. Des milliers d’étudiants protestaient à Paris à cette époque-là contre le projet de loi relatif aux libertés des universités. Sa mort a motivé d’autant plus la jeunesse française à sortir dans les rues pour dénoncer les violences policières. Par conséquent, le premier ministre Jacques Chirac renonçait au projet de loi du ministre Alain Devaquet qui, de son côté, a démissionné.
Zdanie „Na chodniku jest krew” odnosi się do głośnej sprawy Malika Oussekine’a, 22-letniego francusko-algierskiego studenta, który 6 grudnia 1986 r. został pobity na śmierć przez policjantów w Dzielnicy Łacińskiej, którzy go wzięli za domniemanego chuligana. Tysiące studentów protestowało wówczas w Paryżu przeciw projektowi ustawy dotyczącej swobód na uniwersytetach. Jego śmierć spowodowała, że na ulice wyszło jeszcze więcej francuskiej młodzieży sprzeciwiającej się przemocy policjantów. W konsekwencji premier Jacques Chirac zrezygnował z projektu ustawy ministra Alaina Devaqueta, który z kolei złożył dymisję.
Photo: Un monument d’acier en l’honneur de Nelson Mandela par Marco Cianfanelli. La sculpture a été érigée en 2012, 90 km au sud de la ville de Durban, pour commémorer le 50è anniversaire de l’arrestation de Nelson Mandela, le 5 août 1962. Elle comprend 50 lames d’acier de 6 à 9,5 mètres de hauteur et couvrant une largeur de près de 30 mètres, découpées au laser pour former une image de l’ancien président. La sculpture a été installée dans un plein air qui s’étend à l’infini, afin de rappeler que Nelson Mandela a toujours été un homme libre.
Zdjęcie: Pomnik ze stali w hołdzie Nelsonowi Mandeli autorstwa Marco Cianfanelli. Rzeźba została wzniesiona w 2012 r., 90 km na południe od miasta Durban w celu upamiętnienia 50. rocznicy aresztowania Nelsona Mandeli w dniu 5 sierpnia 1962 r. Składa się z 50 stalowych ostrzy o wysokości od 6 do 9,5 m na powierzchni obejmującej niemal 30 m, wykonanych laserem na wzór twarzy byłego prezydenta. Rzeźbę zainstalowano na otwartej przestrzeni rozciągającej się w nieskończoność, co ma przypominać, że Nelson Mandela zawsze był wolnym człowiekiem.