«Il y avait à Montmartre, au troisième étage du 75 bis de la rue d’Orchampt, un excellent homme nommé Dutilleul qui possédait le don singulier de passer à travers les murs sans en être incommodé. Il portait un binocle, une petite barbiche noire et il était employé de troisième classe au ministère de l’Enregistrement. En hiver, il se rendait à son bureau par l’autobus, et, à la belle saison, il faisait le trajet à pied, sous son chapeau melon. Dutilleul venait d’entrer dans sa quarante-troisième année lorsqu’il eut la révélation de son pouvoir.» Marcel Aymé
„W dzielnicy Montmartre, na trzecim piętrze domu nr 75 bis przy ulicy Orchampt, mieszkał zacny jegomość nazwiskiem Dutilleul, który posiadał szczególną zdolność przechodzenia przez ściany bez najmniejszej dla siebie niewygody. Nosił binokle, krótką czarną bródkę i był urzędnikiem trzeciej kategorii w Ministerstwie Rejestracji. W zimie jeździł do biura autobusem, latem zaś chodził do pracy pieszo, w meloniku na głowie. Dutilleul rozpoczął właśnie czterdziesty trzeci rok życia, gdy zdał sobie sprawę ze swej dziwnej właściwości.”
Tak rozpoczyna się jedno z groteskowych opowiadań francuskiego pisarza Marcela Aymé (1902-1967) w zbiorze pt. „Le Passe-muraille” z 1943 r. Opowiadanie zostało przetłumaczone na język polski przez Marynę Ochab i ukazało się w tomie pod tytułem „Przechodzimur” z 1979 r.
Tytułowy „przechodzimur”, pan Dutilleul, urzędnik, pracujący na Montmartrze, pewnego dnia odkrywa, że potrafi przenikać przez ściany. Początkowo nie ma zamiaru wykorzystywać tej nadprzyrodzonej zdolności, później jednak mści się na swoim szefie, okrada w nocy banki i sklepy jubilerskie, i staje się sławnym włamywaczem o pseudonimie „Garu-Garu”. Po aresztowaniu wychodzi na wolność, przenikając bez najmniejszego problemu przez grube mury paryskiego więzienia Santé. Wkrótce zakochuje się i odwiedza w nocy zamężną kobietę pod nieobecność jej męża. Wracając od niej traci swoją niezwykłą zdolność, gdyż wcześniej zażywa proszki tetrawalentny, dlatego nie może przeniknąć przez gruby mur ogrodzenia i zostaje uwięziony w nim na zawsze.
Uwięzionego „przechodzimura” możemy zobaczyć w Paryżu w przepięknej dzielnicy Montmartre na zacisznym małym placu Marcela Aymé przed domem, w którym mieszkał sam autor tej niesamowitej historii. Tragiczny finał opowiadania upamiętnia rzeźba z brązu o wysokości 2,3 m, osadzona na kamiennej ścianie, która wygląda tak, jakby mężczyzna utknął w połowie kroku przechodząc przez ścianę. Ze ściany wystają ręce, fragment tułowia, głowa i jedna noga. Liczni turyści próbują pociągnąć „przechodzimura” za rękę, aby go wyciągnąć ze ściany.
Rzeźba została wykonana przez aktora i rzeźbiarza Jeana Marais (1913-1998) i uroczyście odsłonięta 25 lutego 1989 r. Rzeźba znajduje się przy Rue Norvins i Rue Girardon w historycznej dzielnicy Montmartre, w pobliżu bazyliki Sacré-Cœur.
Opowiadanie Marcela Aymé zostało kilkukrotnie zekranizowane. Po raz ostatni w filmie Le Passe-muraille z 2016 r. w reżyserii Dante Desarthe, który jest adaptacją opowiadania Marcela Aymé. Film ten otrzymał dwie nagrody na Festiwalu Filmowym w Luchon (fr. Festival TV de Luchon), nagradzającym filmy fikcji. Ponadto w 2016 r. Francuski Związek Krytyków Kina i Filmów Telewizyjnych (fr. Le Syndicat français de la critique de cinéma et des films de télévision) przyznał temu filmowi nagrodę w kategorii najlepszego filmu telewizyjnego.
Marcel Aymé, Le passe-muraille, Collection Blanche, Gallimard.
Marcel Aymé, Przechodzimur. Opowiadania. Wydawnictwo Książka i Wiedza, Warszawa 1979.