Das einzige Gesetzgebungsorgan in Israel ist das aus einer Kammer bestehende Parlament, das den historischen Namen Knesset trägt. Es besteht aus 120 Abgeordneten, die auf vier Jahre gewählt werden. Das hebräische Wort „Knesset” leitet sich von der „Knesset Ha-Gdola” aus und bedeutet „Große Versammlung”. Als Grundlage für den Namen Knesset sowie die Zahl von 120 Abgeordneten diente das biblische Buch Nehemia. Darin wird beschrieben, dass 120 Gelehrte im 5. Jahrhundert v. Chr. zur großen jüdischen Ratsversammlung in Jerusalem geladen wurden und das öffentliche Leben regierten.
[Jedynym organem ustawodawczym w Izraelu jest jednoizbowy parlament, który nosi historyczną nazwę Kneset. Składa się ze 120 posłów wybieranych na 4-letnią kadencję. Hebrajskie słowo „Kneset” wywodzi się od „Kneset Ha-Gdola” i oznacza „Wielkie Zgromadzenie”. Za podstawę nazwy Kneset, jak również liczby 120 posłów posłużyła biblijna Księga Nehemiasza. Zapisano w niej, że 120 uczonych zostało zaproszonych w V wieku p.n.e. do wielkiej żydowskiej rady w Jerozolimie i rządziło życiem publicznym.]
Ursprünglich hatte die Knesset keinen festen Sitz und ihre Sitzungen fanden in verschiedenen Gebäuden in Jerusalem und Tel Aviv statt. Am 25. Januar 1949 wurden in den ersten Parlamentswahlen die 120 Abgeordneten der ersten Knesset gewählt. Die Knesset trat am 14. Februar 1949 im Sitz der Jüdischen Agentur für das Land Israel in Jerusalem zu ihrer ersten Sitzung zusammen. 1949 fanden die Sitzungen der Knesset auch im Kessem-Kino und im San-Remo Hotel in Tel Aviv statt. Vom 26. Dezember 1949 bis zum 8. März 1950 war der Sitz der Jüdischen Agentur für das Land Israel in Jerusalem der Versammlungsort der Knesset. In den Jahren 1950-1966 diente zu diesem Zweck das Frumin Haus auf der King George-Straße 24 in der Jerusalemer Innenstadt.
[Początkowo Kneset nie miał stałej siedziby i jego posiedzenia odbywały się w różnych budynkach w Jerozolimie i Tel Awiwie. 25 stycznia 1949 r. w ramach pierwszych wyborów parlamentarnych wyłoniono 120 posłów do pierwszego Knesetu. Pierwsze posiedzenie Knesetu odbyło się 14 lutego 1949 r. w siedzibie Agencji Żydowskiej na rzecz Izraela w Jerozolimie. W 1949 r. posiedzenia Knesetu obywały się również w kinie Kessem i hotelu San-Remo w Tel-Awiwie. Od 26 grudnia 1949 r. do 8 marca 1950 r. miejscem posiedzeń była siedziba Agencji Żydowskiej na rzecz w Jerozolimie. Z kolei w latach 1950-1966 do tego celu służył Dom Frumina przy ul. King George 24 w śródmieściu Jerozolimy.]
Seit dem 30. August 1966 tagt die Knesset in dem Gebäude im westlichen Teil Jerusalems, im Stadtviertel Givat Ram. Das Gebäude wurde von dem polnischstämmigen deutsch-jüdischen Architekten Joseph Klarwein (1893-1970) entworfen, der 1957 den Wettbewerb für seine Planung gewann. Der ursprüngliche Entwurf von Klarwein wurde jedoch wesentlich geändert. Das Ergebnis war ein quadratischer Bau, umringt von einem sogenannten Portikus, einem Säulengang. Die zehn Säulen an jeder Seite des Gebäudes sollen an Athen, den Ursprung der Demokratie erinnern. Im Gebäude verbinden sich konstruktivistische Elemente – einfach und geometrisch angeordnete Grundelemente – mit wenigen klassizistischen Elementen, den Säulen. Beton und der rötlichen Jerusalemer Stein dienten als Baumaterial. Das Knesset-Gebäude wurde auf geleasten Boden des griechisch-orthodoxen Patriarchats Jerusalem errichtet.
[Od 30 sierpnia 1966 r. Kneset obraduje w budynku w zachodniej części Jerozolimy w dzielnicy Givat Ram. Budynek został zaprojektowany przez urodzonego w Polsce niemiecko-żydowskiego architekta Josepha Klarweina (1893-1970), który w 1957 r. wygrał konkurs na jego zaprojektowanie. Pierwotny projekt Klarweina został jednak znacząco zmieniony. W rezultacie powstała budowla na planie kwadratu, otoczona tak zwanym portykiem, czyli kolumnadą. Dziesięć kolumn po każdej stronie budynku ma przypominać o Atenach, czyli o początku demokracji. Budynek łączy w sobie elementy konstruktywizmu – proste i uporządkowane geometrycznie elementy podstawowe – z nielicznymi elementami klasycystycznymi, czyli kolumnami. Za materiał budowlany posłużył beton i czerwonawy kamień jerozolimski. Budynek Knesetu wzniesiono na terenie wydzierżawionym od Prawosławnego Patriarchatu Jerozolimy.]
Das Gebäudeinnere gestaltete u.a. die Architektin Dora Gad (1912-2003). Israelische Künstler und Immigranten bereiteten verschiedene Kunstwerke vor, um das Innere und die Umgebung des Gebäudes zu dekorieren. Unter ihnen waren u.a. Dan Ben Shmuel, Shraga Weil, David Palombo, Hava Kaufmann, Moshe Castel, Dani Karavan, Reuven Rubin und Buky Schwartz.
[Wystrój wnętrza budynku projektowała między innymi architekt Dora Gad (1912-2003). Artyści izraelscy i imigranci wykonali różne dzieła sztuki w celu udekorowania wnętrza i otoczenia budynku. Należeli do nich m.in. Dan Ben Shmuel, Shraga Weil, David Palombo, Hava Kaufmann, Moshe Castel, Dani Karavan, Reuven Rubin und Buky Schwartz.]
Die Bronzetüren beim Haupteingang zur Knesset wurden vom slowakisch-israelischen Maler und Grafiker Shraga Weil entworfen (1918-2009). Man nennt sie „Tore der Stämme”. Jede der drei Türen ist 2 Meter hoch und 2,5 Meter breit. Sie zeigen die Szenen der jüdischen Geschichte. Die rechte Tür stellt die Zerstörung des Tempels, das Exil und die Wanderung der Juden in die Diaspora dar. Die mittlere Türe zeigt die Zusammenführung der Völker aus der Diaspora. Die linke Türe stellt die Besiedlung und Errichtung des Staates Israel dar, und auf deren linker Seite sind Symbole der 12 Stämme Israels angebracht.
[Drzwi z brązu przy wejściu głównym do Knesetu zostały zaprojektowane przez słowacko-izraelskiego malarza i grafika Shraga Weil (1918-2009). Nazywane są „drzwiami plemion”. Każde z trzech drzwi ma 2 m wysokości i 2,5 m szerokość. Przedstawiają one sceny z historii żydowskiej. Prawe drzwi ukazują zniszczenie Świątyni, niewolę i wędrówkę Żydów do diaspory. Środkowe drzwi przedstawiają zgromadzenie diaspory. Lewe drzwi ukazują osiedlanie się i utworzenie Państwa Izrael, a na ich lewej stronie naniesione są symbole 12 plemion Izraela.]
Das ursprünglich für die Knesset gedachte Tor schuf der Bildhauer David Palombo (1920-1966). Es ist zusammen 17 Meter lang und 3 Meter hoch und wurde als zerborstene Materie in Gedenken an den Holocaust-Opfer gestaltet. Seine Konstruktion hat abstrakte Formen, miteinander verflochten, die halbverbrannten Baumstämmen ähneln. Als der Knesset-Eingang 2017 rekonstruiert wurde, wurde die Skulptur mehrere Meter nach Osten verlegt. Seitdem bildet sie eine selbständige Skulptur dar.
[Pierwotnie przewidziane do Knesetu ogrodzenie wykonał rzeźbiarz David Palombo (1920-1966). Ma ono łącznie 17 m długości i 3 m wysokości i zostało ukształtowane jako popękana materia dla upamiętnienia ofiar Holokaustu. Konstrukcja ma abstrakcyjne kształty, przeplatające się wzajemnie i przypominające wypalone do połowy pnie drzew. Gdy w 2017 r. wejście do Knesetu zostało przebudowane, przeniesiono drzwi kilkadziesiąt metrów w stronę wschodnią. Od tego czasu stanowią one rzeźbę wolnostojącą.]
David Palombo schuf auch die Skulptur des brennenden Dornbusches, die auf Basaltsteine gesetzt wurde. Ursprünglich war es ein Denkmal für die Gefallenen des ersten arabisch-israelischen Krieges (1947-1949). Ab 1971 ist es ein Denkmal für alle gefallen Soldaten der Israelischen Verteidigungsstreitkräfte.
[David Palombo stworzył również rzeźbę płonącego krzewu, która została umieszczona na bazaltowych kamieniach. Początkowo był to pomnik poległych w pierwszej wojnie izraelsko-arabskiej (1947-1949). Od 1971 r. jest to pomnik ku czci wszystkich poległych żołnierzy Izraelskich Sił Zbrojnych.]
Auf der westlichen Seite des Knesset-Eingangs befindet sich ein Denkmal mit ewiger Flamme für die gefallenen Soldaten Israels. Er wurde 2007 vom israelischen Bildhauer Zelig Segal (1933-2015) entworfen. Das Denkmal besteht aus einer rechteckigen Stahlplatte auf einem Steinsockel. Zum Gedenken an die Soldaten brennt hier die ewige Flamme und es werden Kränze niedergelegt.
[Po zachodniej stronie dziedzińca wejściowego do Knesetu znajduje się pomnik z wiecznym ogniem upamiętniający poległych żołnierzy Izraela. Został on zaprojektowany w 2007 r. przez izraelskiego rzeźbiarza Zelig Segala (1933-2015). Pomnik składa się z prostokątnej stalowej płyty umieszczonej na kamiennym cokole. Ku pamięci żołnierzy płonie tutaj wieczny ogień i składane są wieńce.]
In der Eingangshalle befindet sich eine Gedenkecke zu Ehren des Edmond de Rothschild (1845-1934) und seines Sohnes James de Rothschild (1878-1957) mit Porträtbildern und Vitrinen mit historischen Briefdokumenten, die James de Rothschild mit dem damaligen Premierminister Israels David Ben-Gurion (1886-1973) austauscht hatte. Die Rothschilds waren unablässige Förderer der „Palestine Jewish Colonization Association“, die erheblich zur Entstehung des modernen Staates Israel beitrug. Ebenso spendeten die Rothschild erhebliche Geldsummen, die dem Zwecke des Baus der Knesset dienten.
[W holu wejściowym znajduje się miejsce upamiętniające Edmonda de Rothschilda (1845-1934) i jego syna Jamesa de Rothshilda (1878-1957), a w nim portrety i witryny z historyczną korespondencją, jaką James de Rothshild prowadził z ówczesnym premierem Izraela Daviem Ben-Gurionem (1886-1973). Rodzina Rotschildów nieustannie wspierała stowarzyszenie Palestine Jewish Colonization Association, które przyczyniło się w istotny sposób do powstania współczesnego Państwa Izrael. Rothschildowie przekazali również znaczną sumę pieniędzy na potrzeby budowy Knesetu.]
Der größte Raum der Knesset ist der Plenarsaal. Er ist drei Stockwerke hoch und bietet Platz für die 120 Abgeordneten. In seiner Mitte befindet sich ein hufeisenförmiger Tisch, an dem die Regierungsmitglieder ihre Plätze haben. Die Tische für die nicht-Regierungsabgeordneten sind in Form einer Menora um diesen Tisch herum angeordnet. Hinter dem Podium an der Wand ist das Steinrelief Gebet um den Frieden Jerusalems (7 x 24 Meter) des israelischen Bildhauers Dani Karavan angebracht.
[Największym pomieszczeniem Knesetu jest sala plenarna. Ma ona trzy kondygnacje i zapewnia miejsce 120 posłom. Na jej środku znajduje się stół w kształcie żelaznej podkowy, przy którym miejsca przeznaczone są dla członków rządu. Wokół tego stołu ustawione są na wzór menory stoły dla posłów niewchodzących w skład rządu. Za podium na ścianie znajduje się płaskorzeźba kamienna (7 x 24 m) Modlitwa za pokój Jerozolimy izraelskiego rzeźbiarza Dani’ego Karavana.
Der Plenarsaal hat zwei Galerien: eine für VIPs und die andere für die Öffentlichkeit, die durch schusssicheres Glas abgeschirmt ist, um die Abgeordneten vor möglichen Angriffen zu schützen. Das kuppelförmige Dach wurde 2008 nachgerüstet um das Gebäude gegen Raketenangriffe zu schützen. Außerdem wurde das Dach des Gebäudes im Rahmen des Projektes „Grüne Knesset“ mit Solarmodulen versehen.
Sala plenarna ma dwie galerie: jedną dla VIP-ów i drugą dla publiczności, która odseparowana jest szybą kuloodporną, by chronić posłów przed ewentualnymi atakami. Dach w kształcie kopuły został w 2008 r. dodatkowo wzmocniony, żeby osłaniać budynek przed atakami rakietowymi. Ponadto w ramach projektu „Zielony Kneset” na dachu budynku zainstalowano panele fotowoltaiczne.]
Eine besonders repräsentative Räumlichkeit ist der Chagall-Saal mit drei großformatigen Wandteppichen und zwölf Fußbodenmosaiken des berühmten französisch-russisch Malers jüdischer Herkunft Marc Chagall (1887-1985). Die Wandteppiche zeigen biblische und neuzeitlich-historisch israelische Motive. Drei Wandteppiche bilden ein sogenanntes Triptychon, wobei jedes der Teile als Teil des Ganzen, aber auch als separate Einheit betrachtet werden kann. Chagall entwarf sie als poetischen Ausdruck des Schicksals des jüdischen Volkes entworfen. Sie wurden in der Pariser-Manufaktur „Manufacture nationale des Gobelins“ in Paris gewoben.
[Szczególnie reprezentacyjnym pomieszczeniem jest sala Chagalla z trzema wielkoformatowymi gobelinami i dwunastoma mozaikami podłogowymi słynnego francusko-rosyjskiego malarza żydowskiego pochodzenia Marca Chagalla (1887-1985). Gobeliny przedstawiają motywy biblijne i związane ze współczesną historią żydowską. Trzy gobeliny tworzą tzw. tryptyk, w którym każda z części jest zarówno częścią całości, jak i oddzielną jednostką. Chagall zaprojektował je, chcąc w poetycki sposób wyrazić losy narodu żydowskiego. Zostały one utkane w paryskiej manufakturze „Manufacture nationale des Gobelins“.]
Der mittlere Wandteppich misst 9,50 x 4,80 Meter und trägt den Titel „Der Exodus aus Ägypten”. Im Zentrum des Bildes sieht man das versammelte Volk Israel in der Wüste Sinai. Von rechter Seite blickt Moses vom Berg Sinai auf das Volk herab. Er hält die zwei Tafeln mit den Zehn Geboten in der Hand. Engel umschwirren ihn. Links, König David mit Harfe. Der mittlere Wandteppich drückt die Verbindung zwischen dem Volk Israel und seinem Gott aus und die Sammlung des Volkes Israel aus dem Exil. Während der Übergabe der Gesetzestafeln und während der Reise des Menschen in das gelobte Land ist Moses die zentrale Figur in diesem Wandteppich und zweimal abgebildet. Der Gobelin beschreibt verschiedene Ereignisse aus der Geschichte des Volkes Israel in der Diaspora, von der Ausfahrt aus Ägypten zu einer Beschreibung des brennenden Dorfes (Holocaust) sowie den Priester Aaron, mit Blick auf die sieben Stämme. Der Leuchter symbolisiert den Tempel. Daneben spielt König David die Harfe und hinter ihm steht die Braut – die Jungfrau Israel – ein wiederkehrendes, zweideutiges Thema bei Chagall.
[Środkowy gobelin ma wymiary 9,50 x 4,80 m i nosi nazwę „Ucieczka z Egiptu”. W środku obrazu widać lud Izraela zgromadzony na pustyni Synaj. Po prawej stronie Mojżesz spogląda na lud z góry Synaj. W rękach trzyma dwie tablice z dziesięcioma przykazaniami. Otaczają go aniołowie. Po lewej stronie król Dawid z harfą. Środkowy gobelin wyraża związek między ludem Izraela i jego Bogiem oraz lud Izraela zgromadzony po ucieczce z niewoli. Mojżesz jest główną postacią na tym gobelinie i został dwukrotnie ukazany: podczas przekazywania tablic z przykazaniami i podczas wędrówki narodu do Ziemi Obiecanej. Gobelin opisuje różne wydarzenia z historii ludu Izraela w diasporze, od wyjścia z Egiptu do opisu płonącej wioski (Holokaust), a także kapłana Aarona, spoglądającego na siedem plemion. Menora symbolizuje świątynię. Obok niej król Dawid gra na harfie, a za nim panna młoda – dziewica z Izraela – powracający i dwuznaczny temat u Chagalla.]
Beide Seitenwandteppiche haben dieselben Maßen 5,50 x 4,80 Meter. Der linke Wandteppich trägt den Titel „Entrance to Jerusalem“ bzw. „Return to Zion“ und zeigt eine Zusammenstellung verschiedener Szenen aus dem Altem Testament und der Moderne. Der König David spielt eine Harfe und die Bundeslade wird nach Jerusalem getragen. Die Moderne wird durch einen Vogel symbolisiert, der die Wiederauferstehung Israels verkündet. Die drei Motive in diesem Wandteppich sind: das biblische Motiv mit David, Ruth und Boas, und die Geschichte der Spione sowie das Motiv der Rückkehr nach Zion in der neuen Ära. Pioniere und Erbauer des Landes, sowie religiöse Motive, die sich mit den jüdischen Feiertagen und der Pilgerfahrt beschäftigt, werden ebenfalls thematisiert.
[Oba gobeliny boczne mają takie same wymiary 5,50 x 4,80 m. Gobelin po lewej stronie nosi nazwę „Wejście do Jerozolimy” lub „Powrót do Syjonu” i przedstawia zestawienie różnych scen ze Starego Testamentu i współczesności. Król Dawid gra na harfie i do Jerozolimy wnoszona jest arka przymierza. Współczesność symbolizuje ptak, oznajmiający odbudowę Izraela. Trzy motywy tego gobelinu to: motyw biblijny Dawida, Ruth i Boaz, opowieść o szpiegach, a także motyw powrotu do Syjonu w nowej erze. Ukazani zostali również pionierzy i budowniczowie kraju oraz motywy religijne dotyczące żydowskich świąt i pielgrzymki.]
Im rechten Wandteppich ist Jakobs Traum dargestellt, die Offenbarung auf dem Berge Sinai, die Opferung Isaaks – das ist der erste Bund zwischen Israel und seinem Gott – und die Prophezeiung des Propheten Jesaja: „Die Wölfe werden bei den Lämmern wohnen und der Leopard wird sich hinlegen mit dem Kind, dem Kalb und dem jungen Löwe und dem Mastvieh zusammen, und ein kleiner Knabe wird sie führen“ (Jesaja 11, 6).
[Prawy gobelin nosi nazwę „Pokój” i ukazuje sen Jakuba, objawienie na górze Synaj, ofiarowanie Izaaka – pierwsze przymierze między Izraelem a Bogiem – i proroctwo Izajasza: „Wtedy wilk zamieszka wraz z barankiem, pantera z koźlęciem razem leżeć będą, cielę i lew paść się będą społem i mały chłopiec będzie je pogania.” (Izajasz 11, 6).]
Zwölf Fußbodenmosaike wurden von italienischen Künstlern intarsiert. Ihre Zahl symbolisiert die zwölf biblischen Stämme Israels. Die Mosaike sind auf der gesamten Bodenfläche verteilt und enthalten nicht-geometrische Formen. Das Material ist aus lokalem Jerusalemstein, die meisten von ihnen in hellen Farben, mit Ausnahme des schwarzen Basalts.
[Dwanaście mozaik podłogowych zostało inkrustowanych przez włoskich artystów. Ich ilość symbolizuje dwanaście biblijnych plemion Izraela. Mozaiki są rozrzucone po całej powierzchni podłogi i mają niegeometryczne kształty. Materiał to lokalny kamień jerozolimski; przeważnie w jasnym kolorze z wyjątkiem czarnego bazaltu.]
Die wichtigsten Themen in diesen Mosaiken sind: Vögel als Symbol der Freude und des Lebens, eine ausgestreckte Hand zur Begrüßung, ein Kalb für Jugend und Unschuld, eine Menora als Symbol des Judaismus, ein Horn mit einem Fisch erinnert an die jüdischen Feiertage, ein Davidstern und Früchte des Landes als Symbole der Fruchtbarkeit, die Blumen sowie der Kopf eines Hahns, ein Standardthema in den Werken von Chagalls als das Symbol der Liebe.
[Najważniejsze motywy w mozaikach to ptaki jako symbol radości i życia, ręka wyciągnięta na powitanie, cielę symbolizujące młodość i niewinność, menora jako symbol judaizmu, róg z rybą przypominający o żydowskich świętach, gwiazda Dawida i owoce jako symbole płodności i obfitości; kwiaty i głowa koguta (typowy motyw w pracach Chagalla jako symbol miłości).]
Die Nordwand des Chagall-Saals ist mit einem großen Mosaik, angefertigt von italienischen Künstlern nach dem Chagall-Projekt, bedeckt. In der Mitte erscheint der Engel der Erlösung, der seine Arme ausstreckt, um das jüdische Volk in der Diaspora in die Heimat zurückzurufen. Eretz Yisrael wird durch die Menora symbolisiert. Auf der rechten Seite des Mosaiks wird der Zustrom von Einwanderern nach Eretz Yisrael im Gefolge von Engeln gezeigt. Auf der linken Seite sieht man die Einwanderer betend an der Klagemauer. Im Hintergrund die Konturen der Jerusalemer Altstadt.
[Północna ściana sali Chagalla pokryta jest dużą mozaiką wykonaną przez włoskich artystów według projektu Chagalla. W środku znajduje się anioł odkupienia wyciągający swoje skrzydła do narodu żydowskiego w diasporze, jakby wzywając go do powrotu do swojej ojczyzny. Ziemię Obiecaną (hebr. Erec Yisrael) symbolizuje menora. Po prawej stronie mozaiki ukazani są imigranci przybywający do Ziemi Obiecanej w otoczeniu aniołów. Po lewej stronie widać imigrantów modlących się przy Ścianie Płaczu. W tle widać zarysy Starego Miasta Jerozolimy.]
Das Innere der Knesset ist reich an Symbolik. In dem Chagall-Saal ist zum Beispiel eine Kopie der Unabhängigkeitserklärung des Staates Israel zu besichtigen. In den einzelnen Gängen und Räumen des Gebäudes sind zahlreiche Kunstwerke, Skulpturen und Bilder ausgestellt. Im Gebäude sind auch Schwarz-Weiß-Photographien des ehemaligen offiziellen Photographen der Knesset David Rubinger präsentiert.
[Wnętrze Knesetu obfituje w symbolikę. W sali Chagalla można obejrzeć kopię Deklaracji Niepodległości Państwa Izrael. W poszczególnych korytarzach i pomieszczeniach budynku eksponowane są liczne dzieła sztuki, rzeźby i obrazy. W budynku prezentowane są również czarno-białe fotografie byłego oficjalnego fotografa Knesetu Davida Rubingera.]
Gegenüber dem Haupteingang zur Knesset steht eine enorme Menora aus Bronze, das Staatssymbol Israels. Es ist ein Bronzemonument in Form eines siebenarmigen Leuchters, 4,57 Meter hoch und 3,65 Meter breit. Es ist ein Kunstwerk des aus Dortmund stammenden jüdischen Bildhauers Benno Elkan (1877-1960), der 1935 nach London emigrierte. 1949 begann er an den einzelnen Bildern zu arbeiten und 1956 beendete sein Werk. Im gleichen Jahr wird die Menora von der britischen Labour Party an die Knesset in Jerusalem als Schenkung übergeben.
[Naprzeciw głównego wejścia do Knesetu stoi olbrzymia menora – symbol Państwa Izrael. Jest to pomnik z brązu w kształcie siedmioramiennego świecznika o wysokości 4,57 m i szerokości 3,65 m. To dzieło sztuki pochodzącego z Dortmundu żydowskiego pochodzenia rzeźbiarza Benno Elkana (1877-960), który w 1935 r. wyemigrował do Londynu. W 1949 r. rozpoczął on prace nad poszczególnymi obrazami i w 1956 zakończył swoje dzieło. W tym samym roku menora została przekazana przez brytyjską Partię Pracy jako darowizna dla Knesetu w Jerozolimie.]
Die Menora sieht beeindruckend durch seine erhabenen Reliefbilder aus, die die Kultur- und Religionsgeschichte des jüdischen Volkes widerspiegeln. Die neunundzwanzig Gravuren auf den Zweigen der Menora stellen die Schlüsselereignisse der jüdischen Geschichte dar, von der biblischen Zeit bis zur Moderne. Dargestellt sind verschiedene biblische Motive, u.a. der Kampf Davids gegen Goliath, der klagende Prophet Jeremia über die Zerstörung Jerusalems, die Tafeln mit den Zehn Geboten, Moses und Aaron, die Aufstand der Makkabäer, aber auch antike Szenen aus dem Bar-Kochba-Aufstand, jüdische Märtyrer in Rom, das goldene Zeitalter für Juden in Spanien, bis hin zum Aufstand im Warschauer Ghetto sowie der Gründung des modernen Staates Israel. Über die untersten Äste der Menora zieht sich ein langes Schriftband auf Hebräisch: „Nicht durch Macht, nicht durch Kraft, allein durch meinen Geist! – spricht der HERR der Heerscharen” (Sacharja 4,6). Mit anderen Worten, der Prophet warnt Israel, sich nicht allein auf die Stärke seines Militärs zu verlassen. Diese Worte haben nichts von seiner Bedeutung verloren.
[Menora wygląda imponująco za sprawą wypukłych płaskorzeźb, które odzwierciedlają historię kultury i religii narodu żydowskiego. Dwadzieścia dziewięć rzeźb na ramionach menory przedstawia klucze wydarzenia z historii żydowskiej, od czasów biblijnych aż po współczesność. Ukazane są różne motywy biblijne, m.in. walka Dawida z Goliatem, lamentacje Jeremiasza nad zburzeniem Jerozolimy, tablice z dekalogiem, Mojżesz i Aaron, powstanie Machabeuszy, jak również sceny antyczne z powstania Bar-Kochby, męczennicy żydowscy w Rzymie, złota era dla Żydów w Hiszpanii, aż do powstania w getcie warszawskim i utworzenia współczesnego Państwa Izrael. Nad najniższym z ramion menory znajduje się długi napis po hebrajsku „Nie siła, nie moc, ale Duch mój – mówi Pan Zastępów” (Zachariasz 4, 6). Innymi słowy, prorok ostrzega Izrael, aby nie zdawali się wyłącznie na siłę swoich wojsk. Te słowa nie straciły nic na swoim znaczeniu.]
Knesset bietet geführte Besichtigung des Gebäudekomplexes und der Umgebung (der archäologische Park, die Menora) an, die kostenlos und in mehreren Sprachen verfügbar ist. Gruppenführungen werden auf Hebräisch, Arabisch, Englisch, Französisch, Spanisch, Deutsch, Russisch, und auf vorheriger Vereinbarung sogar auf Amharisch gehalten. Neben einer allgemeinen Führung gibt es auch Führungen mit unterschiedlichen Themenschwerpunkten, u.a. das politische System Israels und die Aufgaben des Parlaments; die Kunst, Fotografie und Archäologie; das Projekt „Grüne Knesset“; geöffnetes Haus – Architektur.
[Kneset oferuje zwiedzanie z przewodnikiem kompleksu budynków i otoczenia (park archeologiczny, menora), które jest bezpłatne i dostępne w różnych językach. Zwiedzanie grupowe odbywa się w j. hebrajskim, arabskim, angielskim, francuskim, hiszpańskim, niemieckim, rosyjskim, a po wcześniejszym uzgodnieniu nawet w j. amharskim. Oprócz standardowego zwiedzania możliwe jest zwiedzanie pod kątem różnych obszarów tematycznych m.in. system polityczny Izraela i zadania parlamentu; sztuka, fotografia i archeologia; projekt „Zielony Kneset”; otwarty dom – architektura.]
Das Knesset-Gebäude ist eine sich durch die tiefe Symbolik gekennzeichnete Stätte. Die gesammelten Kunstwerke erinnern uns sowohl an die biblischen Zeiten und an die Geschichte Israels in der Moderne. Es ist auch der Ort, wo die wichtigen politischen Entscheidungen über die Zukunft Israels getroffen werden. Es lohnt sich deshalb, ihn zu besuchen während einer Reise durch das Heilige Land.
[Budynek Knesetu to miejsce naznaczone głęboką symboliką. Zgromadzone w nim dzieła sztuki przypominają nam zarówno o czasach biblijnych, jak i o historii Izraela w czasach współczesnych. Jest to również miejsce, gdzie zapadają ważne decyzje polityczne odnośnie przyszłości Izraela. Dlatego warto je zobaczyć podczas podróży po Ziemi Świętej.]
Internetquellen: / Źródła internetowe:
The Knesset, Artwork in the Knesset [https://www.knesset.gov.il/birthday/eng/KnessetBuilding2_eng.htm]
Israel Magazin, Knesset – Chagall-Saal [https://www.israelmagazin.de/israel-orte/jerusalem/knesset-chagall-saal]
Universität Augsburg, Die Knesset – Das Parlamentsgebäude von Joseph Klarwein und die Chagall-Teppiche [https://www.uni-augsburg.de/de/fakultaet/philhist/professuren/kunst-und-kulturgeschichte/europaische-ethnologie-volkskunde/exkursionen/israel/die-knesset-das-parlamentsgebaude-von-joseph-klarwein-und-die-ch/]
Some photos used in the publication have been kindly provided by the Knesset Archives. Neither the Knesset nor the State of Israel have sponsored the publication and its content doesn’t display their official position.